از راه دور تورا می پرستم ای قبله ی امید من...

از راه دور به تو عشق می ورزم تا دیگر این فاصله ها را احساس نکنی...

از راه دور درد و دلهایم را به تو می گویم و تو را در آغوش محبت هایم می فشارم.

آری...از همین راه دور نیز می توانی دست در دستانم بگذاری و با هم قدم بزنیم...

*به خواب عاشقی می روم تا این رویا برایم زنده شود*...

این فاصله هارا با عشق و محبت از میان برمیدارم و کاری میکنم که همیشه احساس کنی که در کنارمی و این برایم یک خواب عاشقانه است.

*مهربانم عاشق باش که این راه مقدس است

وپایان راه شیرین تر از گذشته*...

ای تنها بهانه ام برای نفس کشیدن و زنده بودنم،

ای امید و آرزوی من،

ای تو نسل بهارم،

باورکن باورکن

*دوستت دارم*...

اینک برای تو می نویسم که روزهایم را با تو،بودنت و عشقت آغاز کردم،عشقی که با صراحت می توانم بگویم جان داد به لحظای مرده وپوسیده ی زندگیم.

هرکس نداند تو بهتر از همه میدانی که من چقدر عاشقانه دوستت دارم وخواهم داشت.اگر به این فصل های زندگی شک نکنیم،اگر برای نجات از سرما دست به دامان تابستان و خشکی اش نشویم،اگر برای بهاری شدن پاییز را له نکنیم، می توانیم با خودمان هم کنار بیایم با این عشق که نه کوتاه است نه بی ثمر...

"من وتو" هرگز نمیتوانیم مثل مجنون و لیلی و هزاران افسانه و اسطوره ی دیگر باشیم پس میخواهم مثل خودمان عاشق باشیم و عاشق بمانیم...

تو برایم فاتح شادی هایی،فاتح روزهایی که در حسرتشان بودم،

تو برایم معنای عشق هستی،و تو برایم طلوع روزهای زیبایی

روزهایی پر از عشق،امید و انگیزه روزهایی از جنس همان هایی که با عشق چشم باز کنی وبا رویایش چشم بر هم نهی...

تو برایم مرگ غروب های تلخ و دلگیری،مرگ لحظات سهمگین غصه و بغض های در گلو مانده و اشک های بی اختیار.

وقتی هستی با تمام جرات می گویم که به ثانیه به ثانیه ی زندگی عشق می ورزم و از هیچ قدرتی جز خدا نمی ترسم چرا که تو را در کنارم دارم...

اینها که میخوانی واقعیت است نه یک قصه ی شیرین عاشقانه

اینها که میخوانی حرفهای دل من است

دختری که با تمام وجود *دوستت دارد*...

راستی عزیزم اگر نقاشی های ناشیانه ی این قلم فرسوده ام خاطر نازنینت را رنگ آزار میزند من را ببخش اما تنها آرزو دارم که آتش نگاهت واژه واژه ام را بسوزاند و اگر هم نخوانی که هرچه از تو آید بهترین است.

به هرحال دوستت دارم و خواهم داشت...

"تقدیم به همسرمهربانم که آمدنش برایم زندگیه دوباره و شوری عاشقانه بود"...

27/07/1392

اسم پاییز که میاد,صدای خش خش برگها و نم نم بارون ذهنم رو پر از فکر و احساس میکنه.

سالهاست پاییز رو دوست دارم بدون اینکه دلیلش رو بدونم.

سالهاست که فکر میکنم پاییز قشنگترین وعاشقانه ترین فصل هاست...

*پاییز*فصل قشنگه عشق های دیرینه,دوستی های هزار ساله,

فصل زرد نارنج و ترنج,فصل دوستی هایی که کهنه میشه و عشق هایی که تازه میشه,فصل قهرهایی که آشتی میشه و پیوندهایی که نو میشه...

توی پاییز بی دلیل بدون اینکه خودمون بخوایم با هر نفسی غمی میاد و میره که برامون خیلی غریبه غریب تر از مهمان

ناخوانده ی سفره ی خالیه دیروزهای کودکی مان...

خدایا حکمت این فصل زرد چیه که انقدر راحت منو به گذشته های تلخ و شیرینم می کشونه؟

خدایا راز این فصل چیه که منو میبره تا بی نهایت تا درد ها و رنج هام تا غصه ها و غم هام...

چقدر دلم تنگ شده بعد از یکسال دوباره روی برگهای خشکش قدم بزنم و صدای خش خش اونارو با تمام وجود احساس کنم.

چقدر دلم تنگ شده که دوباره صدای نم نم بارون رو بشنوم و از تهه قلبم نفس راحتی بکشم و عاشقانه حضور سرفصل فصل هارو کنارم احساس کنم...چقدر خسته ام از گرمایی که تموم نمیشد از تابستانی که خشک بود و دل سنگ و بی رحم...

حالا پاییزه من عاشقم,حالا پاییزه برای نفس کشیدن برای زندگی برای عاشقی برای آزادی...

پاییزه و میخوام خاطرات کودکی هامون رو که میون کوچه پس کوچه های این شهر خلاصه شد رو زنده کنم.میخوام یاد نیمکت هایی رو زنده کنم که چقدر شاهده قهرها وآشتی هامون بودن,

کلاس هایی که سالها شلوغی هایم,صداهایم حتی تنبلی هایم را با جان ودل تحمل کردند...

یاد دوستانی که بچگی هایمان,بی عقلی هایمان,حتی خنده ها و گریه هایمان کنار هم گذشت.

چقدر دلم تنگ شده,چقدر دلم تنگ شده خدایا برای سالهایی که گذشت,بی هوا بی ريا،بی مقصد، بی هدف و ما قدر ندانستیم.

دلتنگه پاییزهایی هستم که می توانست قشنگترین،پرخاطره ترین وعاشقانه ترین پاییزهای عمرم باشد...

*کاش باز هم عشق معنا می گرفت میان پاییزه امسالی که بیشتر از هر سال درکش میکنم*...

کاش کمی به فکر برگهایی بودیم که بی جرم به زمین می افتند؛

برگهایی که مجرم نیستند اما خشک میشوند وزیر پاهای بی رحم ما خورد.

پاییز چقدر حرفهای ناگفته دارد در دل غمگینش؛حرفهایی که هیچوقت تمامی ندارد،حرفهایی که از گله میگوید ازتنهایی و هزاران غصه ی کهنه...

پاییزجان فصل غم هایم،فصل عشق هایم،روشن ترین فصل زندگیم،بهاره عاشق شده ام،خوش آمدی به شهری که هنوز ردپای عشق های پابرجا و وفاداری های چندساله در آن باقی ست...

پاییزجان خوش آمدی با این همه زیبایی ات،خوش آمدی با این همه طراوتت...

*تو بهار منی پاییز،تو هنوز هم بهار منی؛پاییزه عاشق شده ام*...

مرگ من روزی فرا خواهد رسید

در بهاری روشن از امواج نور

در زمستانی غبار آلود و دور

یا خزانی خالی از فریاد و شور

مرگ من روزی فرا خواهد رسید

روزی از این تلخ و شیرین روزها

روز پوچی همچو روزان دگر

سایه ای ز امروزها" دیروزها

دیدگانم همچو دالان های تار

گونه هایم همچو مرمرهای سرد

ناگهان خوابی مرا خواهد ربود

من تهی خواهم شد از فریاد درد

می خزند آرام روی دفترم

دستهایم فارغ از افسون شعر

یاد می آرم که در دستان من

روزگاری شعله میزد خون شعر

خاک میخواند مرا هر دم به خویش

میرسند از ره که در خاکم نهند

آه شاید عاشقانم نیمه شب

گل به روی گور غمناکم نهند

بعد من ناگه به یک سو میروند

پرده های تیره ی دنیای من

چشم های ناشناسی می خزند

روی کاغذها و دفترهای من

در اتاق کوچکم پا می نهند

بعد من با یاد من بیگانه ای

در بر آیینه می ماند به جای

تار مویی,نقش دستی,شانه ای

می رهم از خویش و میمانم ز خویش

هرچه بر جا مانده ویران میشود

روح من چون بادبان قایقی

در افق ها دور و پنهان میشود

می شتابند از پی هم بی شکیب

روزها وهفته ها و ماه ها

چشم تو در انتظار نامه ای

خیره میماند به چشم راه ها

لیک دیگر پیکر سرد مرا

می فشارد خاک دامن گیر خاک

بی تو دور از ضربه های قلب تو

قلب من میپوسد آنجا زیر خاک

بعدها نام مرا باران و باد

نرم می شویند از رخسار سنگ

گور من گمنام می ماند به راه

فارغ از افسانه های نام و ننگ...