میخوام یه قصری بسازم

 پنجره هاش آبی باشه

من باشم وتو باشی و

یک شب مهتابی باشه

میخوام یه کاری بکنم

شاید بگی دوسم داری

میخوام یه حرفی بزنم

که دیگه تنهام نذاری

میخوام برات از آسمون

یاس های خوشبو بچینم

میخوام شبا عکس تورو

تو خواب گلها ببینم

میخوام که جادوت بکنم

همیشه پیشم بمونی

از تو کتاب زندگیم

یه حرف رنگی بخونی

امشب میخوام برای تو

 یه فال حفظ بگیرم

اگر که خوب درنیومد

به احترامت بمیرم

امشب میخوام تا خوده صبح

فقط برات دعا کنم

برای خوشبخت شدنت

خدا خدا خدا کنم

امشب میخوام رو آسمون

عکس چشاتو بکشم

اگر نگاهم نکنی

ناز نگاتو بکشم

میخوام تورو قسم بدم

 به جون  هرچی عاشقه

به جون هرچی قلب صاف

رنگ گل شقایقه

یه وقتی که من نبودم

بی خبراز اینجا نری

بدون یه خدافظی

پر نزنی تنها نری

یه موقعی فکرنکنی

دلم برات تنگ نمیشه

فکرنکنی اگه بری

زندگی کمرنگ نمیشه

اگه بری شبا چشام

یه لحظه هم خواب ندارن

آسمونای آرزو

 یه قطره مهتاب ندارن

راستی دلت میاد بری

بدون من بری سفر

بعدش فراموشم کنی

برات بشم یه رهگذر

اصلا بگو که دوس داری

اینجور دوست داشته باشم

اسم تورو مثل گلا

تو گلدونا کاشته باشم

حتی اگه دلت نخواد

اسم تو،تو قلب منه

چهره ی تو یادم میاد

هروقت که بارون میزنه

ای کاش منم تو آسمون

یه مرغ دریایی بودم

شاید دوسم داشتی اگه

آهوی صحرایی بودم

ای کاش بدونی چشاتو

به صدتا دنیا نمیدم

یه موج گیسوی تورو

به صدتا دریا نمیدم

به آرزوهام میرسم

اگر که تو پیشم باشی

اونوقت خوشبخت میشم

مثل فرشته ها تو نقاشی

تا وقتی اینجا بمونی

 بارون قشنگ و نم نمه

هوای رفتن که کنی

مرگ گلای مریمه

نگام کن وبرام بگو

بگو میری یا میمونی

بگو دوسم داری یا نه

مرگ گلای شمعدونی

نامه داره تموم میشه

مثل تموم نامه ها

اما تو مثل آسمون

عاشقی و بی انتها...

Taghdim be hamsare azizam…

روی عکسا گرد و خاکه

بیشتره دلا هلاکه

قحطیه گلای پونه ست

تقدیرا دست زمونه ست

عهد و پیمونا شکسته

رشته ی دلا گسسته

تقویما رو ماه تیره

زندونا پر از اسیره

آدما یا همه مردن

یا که مات و دل سپردن

عصره ما عصر فریبه

عصره اسمای غریبه

عصره پژمردن گلدون

چترای سیاه تو بارون

مرگه آواز قناری

مرگه عکس یادگاری

تا دلت بخواد شکایت

غصه ها تا بی نهایت

دلای آدما تنگه

غصه هم گاهی قشنگه

چشما خونه ی سواله

مهربون شدن محاله

حک شده رو هر دیواری

که چرا دوسم نداری؟

خونه هامون پر نرده

پشت هر پنجره پرده

تا دلت بخواد مسافر

تا بخوای عاشق و شاعر

شبا سرد و بی عروسک

دلای شکسته از شک

زلفای خیلی پریشون

خط زدن رو اسم مجنون

چشمای خیره به جاده

آدمای صاف و ساده

رویاهای نرسیده

عشوه های نخریده

آسمونا پره دوده

قلب عاشقا کبوده

گونه ی گلدونا زرده

رفته و برنمی گرده

آدما بی سرگذشتن

آهوها بدون دشتن

دفترا بدون امضا

ماهیا بدون دریا

تشنه ها هلاکه آبن

همه حرفا بی جوابن

نصفه زندگی نگاهه

بقیش همش گناهه

خدارو انگار گذاشتن

رو زمین و برنداشتن

شب و روزا پره عادت

وقت که شد شاید عبادت

تا نداشته باشی کاری

خدارو انگار نداری

خدا ماله غصه هاته

وقتی غم داری خداته

بغضا بی صدا و کاله

همه از فکر و خیاله

نه شنیدنی،نه گوشی

نه گلی،نه گل فروشی

خستگی،بی اعتمادی

شک و تردیده زیادی

نه برای عشق میلی

نه کسی به فکره لیلی

دیگه پشت دره بسته

کسی بیدار ننشسته

نه کسی،نه انتظاری

نه صدای بی قراری

واسه عاشقی که دیره

لااقل دلت نگیره

کاش تو قحطیه شقایق

مابشیم سواره قایق

بشینیم بریم تو دریا

من وتو تنهای تنها

ماهیا خیلی امینن

نمیگن اگه ببینن

انقدر میریم که ساحل

از من و تو بشه غافل

قایقو باهم می رونیم

میریم اونجاها میمونیم

جایی که نه آسمونش

نه صدای مردومونش

نه غمش نه جنب وجوشش

نه گلش نه گل فروشش

مثل اینجا آهنی نیست

خوبه اما گفتنی نیست

پس ببین یادت بمونه

کسی هم اینو ندونه

زنده بودم اگه فردا

وعده ی ما لب دریا

صبح پاشو بدون ساعت

که فراموش بشه عادت

نره از یاد تو زیبا

*وعده ی ما لب دریا*